معاونت بهداشت

مرغ یکی از منابع پروتئینی پرمصرف است که سازمان دامپزشکی نظارت خوبی بر بهداشت آن دارد.

یکی از اقدامات اساسی که مدتی است انجام شده درجه‌بندی مرغ‌های بسته‌بندی موجود در بازار است. روی هر کیسه مرغ، درجه کشتارگاه و مرغ ذکر می‌شود و معمولا ۲۰ درصد قسمت پایین پلاستیک‌های مرغ با رنگ‌های خاص نشانگر درجه مرغ هستند.

ممکن است بخش رنگی در قسمت میانی بسته‌بندی باشد.

پلاستیک رنگ سبز به معنای مرغ A+ رنگ آبی مربوط به مرغ درجه A و نارنجی نشانگر مرغ درجه B است، مرغ A و A+ درجه یک و B درجه دو است.

اگر مرغی که به کشتارگاه وارد می‌شود به طریق دستی کشتار شود، قسمتی از احشا داخلی مرغ مانند شش‌ها، نای و مری در لاشه باقی می‌ماند و به شرط داشتن وزن مناسب (حداکثر ۲۲۰۰ گرم) در دسته B طبقه‌بندی می‌شود. به دلیل وجود قسمتی از احشا در این مرغ‌ها، فسادپذیری بیشتر و ماندگاری کمتر می‌شود.

مرغ‌هایی که به شیوه اتوماتیک کشتار می‌شوند و امعا و احشا آنها کاملا تخلیه شده و با چیلر هوایی سرد شوند A+ و اگر با چیلر آبی خنک شوند درجه آنها A خواهد بود.

تست غربالگری آنتی بیوتیک برای گوشت مرغ‌های‌‌‌ A و A+ انجام می‌شود.

کیفیت مرغ هم در این درجه بندی مهم است، زیرا مرغ A+ حداکثر وزنی که می‌تواند داشته باشد ۱۳۰۰ تا ۲۰۰۰ گرم است و این مرغ‌ها به دلیل وزن کمتر، چربی ذخیره‌ی کمتر و کیفیت بیشتری دارند؛ در صورتی که برای مرغ‌های A و B این وزن تا ۲۲۰۰ گرم بالا می‌رود.

دکتر الهه عسکری عضو هیات علمی و متخصص بهداشت موادغذایی